am I...?

Drugi tydzien szkoly dobiega konca, a mi powoli brakuje sil i czasu na ta cholerna nauke... Krok po kroku odczuwam stres przed matura, do ktorej jeszcze mi "daleko". Straszne uczucie. Chcialabym znowu wrocic do lipca, do wolnosci, imprezowania, wracania do domu w srodku nocy, tesknie za ogniskami, rowerami, basenem, pogoria, bieganiem w parku po 20, tesknie za swoboda, spontanicznoscia i brakiem stresu. Nie wiem dlaczego, szkola potrafi tak zadzialac na mlodego czlowieka, czy takie jest jej zadanie? Jestesmy oceniani z kazdej naszej pracy, nikogo nie interesuja nasze zainteresowania, hobby, nasz charakter, nasze pieprzone marzenia, ktorych nie mozemy spelnic bo zwyczajnie brakuje nam czasu. Jezusie, nienawidze takiego pesymizmu, bleh... Zycze milego dnia, bo ja tymczasem musze sie zajac czyms mniej przyjemnym czyli szkola, narka 

Znowu stracilam kogoś ważnego, znowu... Dlaczego(?!) akurat teraz i dlaczego akurat ta osoba musiala powiedzieć mi po prostu "cześć"? Chcialabym w końcu wiedzieć co zrobilam zle, a czego nie zrobilam, znowu się potknela i próbuje podnieść się po porażce. Nie jest latwo znowu to powtarzać, ani znowu mieć taki natlok mysli w glowie, tyle uczuć i różnych wyobrażeń na sekundę, nie wyrabiam...

________________________________________________________________

 Nie wiem co moge Ci powiedzieć, nasz kontakt chyba zniszczyl sie nieodwracalnie, nie wiem tak naprawdę co o tym wszystkim myślisz, nawet nie mam pewności czy w ogole myslisz o mnie, o naszej przyjaźni, która pelna byla klotni, wspolnych wzlotów i upadków,ale zawsze moglismy na siebie liczyć, moglismy sobie pomóc, wspólnie szalec, pić piwo na lawce w parku i planowac przyszlosc... Ale, tego już nie ma... NAS już nie ma. Chcialabym żebyś kiedyś odpowiedzial mi na 1 pytanie...